Narsistin Aşk Hayatı / Klasik Hikaye

PNarsistik kişilik bozukluğu olan kişilerin, hiçbir şeyi normal insanlara benzemediği gibi, aşk süreçleri de farklı.

Zaten “aşık” olamıyorlar, işin içinde duygu falan yok. Karşısındaki kadını önemser gibi görünür hallerinin altında hep şu var aslında ; “Ben, senin yanındaki kendimi çok sevdim, haydi devam edelim.”

Onunla resmen “sevgili” olmak demek, cidden kadında çok çok çok fazla bir şeyler var demek aslında. Kariyerin, eğitimin, fiziksel görünümün, enerjin, neşen ve sosyalliğinle baştan çıkabiliyor. Onda eksik olan ne varsa, senden emmek için hemen harekete geçiyor.

Yani eğer bir narsistin sevgilisi olduysan, o mertebeye layık görüldüysen, bil ki gerçekten çok iyisin bir şeylerde. Sevgili olana kadar seksen kere zihninde düşünecek, gidecek, gelecek, araştıracak, analiz edecek, bir yargıya varacak vs. En ufak kusurunda vaz geçecek, yanına yakıştırmayacak mesela. Ama tüm bu sınavları (sen hiç fark etmeden) geçtiysen ve onun resmen sevgilisi olduysan, sokaklarda el ele yürümeye başladıysan, arkadaşları ve ailesiyle tanıştıysan, bil ki sende gerçekten güzel bir şeyler var.

Beyefendinin eksenine girdiysen, birkaç yemek yediysen, sevgili olduysan, bil ki tam olarak şu süreçleri yaşayacaksın ;

1)      İdealize Etme / Şov Zamanı!

Bu dönem, narsist bir adamla yaşayabileceğimiz en güzel ve tek güzel dönem. Önce incelikle röntgenini çeker, seni tanır. Sahte benliğini seni memnun edecek şekilde değiştirir. Sana tam olarak istediklerini verir. Ve voila! Aşık oldun!

Hediyeler, mükemmel akşam yemekleri, güzel sohbet, aslında olmayan şeylerden bahsetme, mevcut şeyleri abartma. Güzel bir ses tonu, e biraz da kültür ve yol yordam eklenince, buna karşı koyabilecek bir kadın olacağını zannetmiyorum.

Lüks restoranlar, zarif ağırlama ve yoğun ilgi ile mükemmel tasarlanmış bir baştan çıkarma dönemi..

Sen sanırsın ki mesela, adam hep oralarda geziyor. Hayır. Canı o restorana gitmek istiyor, seni de peşinden sürüklüyor..

O dönemde yaşadıklarımı anlatayım.

Instagram üzerinden ulaştı bana. Yaklaşık 3 senedir tanırdım, ama çok da samimiyetim yoktu. Aynı işyerinde çalışmışlığımız var, o kadar. O zamanlar bendeki algısı öylesine biri işte. Hani tamam düzgün görünümlü, kaliteli, saygın vs ama o kadar.

Aylardan Mart ya da Nisan. İş için Dubai’deyim. Çat Instagram’dan bir mesaj “Aaa Dubai’de misin, ben de oradaydım yakın zamanda. Ay işte benim de işlerimin bir bölümü Dubai bağlantılı, bir ara görüşelim iş konuşalım belki ortak bir şeyler çıkar” vs. Yalan. Dubai ile alakası yok işinin. Yani şirketinin orayla bağlantısı var evet ama, onunla direk ilgili değil.  Sonradan öğreniyorum tabi.

Telefon numaramı istedi o dönem, verdim ben de. Ne olacak ki.

Tabi tüm bunlar, o zamanki kız arkadaşı ile arası kötüleşmeye başladığında kızı yedeklemek için kullandığı taktikler. Asla direk girmiyor olaya, son derece zarif ve sinsi.

Sonra Nisan. Doğum günüm. Hop bir mesaj “Doğum günün kutlu olsun”. Yine çok sallamadım, herkes kutluyor, normal yani.

Sonra minik bir operasyon geçirdim, hop “Geçmiş olsun çok”. Saol, teşekkürler.

2 aylık sinsi takibin ardından esas mesaj geldi “Bir akşam yemek mi yesek?”. Mayıs ayı. “OK dedim yiyelim ama birkaç güne Londra’ya gideceğim, anca dönüşümde.” Ta o zamandan 2 hafta sonrasına tarih konuştuk, sözleştik. Mayıs’ın üçüncü haftası falandı sanırım ilk yemeğimizi yedik.

Yemek öncesi de havalı havalı mesajlar “19:00. Evden alıyorum. Da Mario. Smart Casual” vuhuuu havalara bak. Sanki ben bilmiyorum nereye ne giyeceğimi. Mal.

Neyse ilk yemek güzel. Sohbet güzel. Ağırlama harika 10/10 veririm J Şaraptan anlıyoruz, kapılarımızı açıyoruz, ilgi ve samimiyetle dinliyoruz anlattıklarımı falan. Her şey yolunda. Neden böyle yazıyorum? Çünkü o dönemde sıklıkla flört ediyorum ve bir çok insanla yemeğe çıkıyorum. Onunla yediğim yemek zarafet ve ilgi açısından diğerlerine fark attı, doğruya doğru. E atmaz mı, adam çalışmış gelmiş, oyununu oynuyor misler gibi. Normal yani.

Sonra hemen ikinci yemeğin tarihi konuşuldu. Ben arada yine bir yurtdışı yaptım geldim. O dönemde de zihnimde, kafamda bambaşka bir adam var, uğraşıp durduğum.

Birkaç yemek. Sanıyorum 6. Yemek falandı, bana bir kalem almış, oldukça pahalı bir kalem. Kendi işimi kurmuştum o dönem “imzalarını bununla at istedim” dedi. Etkileyici yani.

İlgisinin farkındayım ve müthiş keyif alıyorum ama çok da ağırdan satıyorum. Mesajlara kısa cevaplar, fazla üstüne düşmeme vs. Klasik kadın nazları işte.

Sonuç olarak bir akşam birlikte oluyoruz. Ve o akşam ellerimi tutup, gözlerimin içine bakıp “Artık resmiyiz di mi, başkalarıyla görüşmeyeceksin di mi” dediğini hatırlıyorum.

Kendi jenerasyonumun, birlikte olduktan sonra kadına ilgisini kaybeden hödük adamlarının arasında bu tavır elbette ki çok hoşuma gidiyor. Baya bildiğin sevgili oluyoruz.

Bu süreç böyle 6 hafta kadar sürüyor. Beraber olmadığımız akşamlarda, eve döndüğünde gece geç vakit beni arıyor, alkollü epeyce. Güzel sözler söylüyor, şarkılar dinletiyor. Resmen sarıyor aslında. Bazen canım isterse konuşuyorum, bazen de (yalan yok) sıkılıyorum bu muhabbetten, telefonumu gece sessize almaya başlıyorum mesela. Ertesi gün erken vakit işim varsa özellikle. Sabah bir kalkıyorum 7-8 cevapsız arama! Hem normal arama hem de Whats app araması. Böyle bir cins cins işler.

Gün içinde sayısız arama. Sayısız mesaj. Günaydın mesajları, sofra fotoğrafları, içki kadehi fotoğrafları falan. Nasıl bir ilgi, anlatamam..

Bir de şu çok tatlı örnek, sabah bir kalkıyorum, Instagram’da 2 sene öncesinde paylaştığım fotoğraflar falan beğenilmiş. E tabi kadınsın, ilk tepkin şu oluyor “Vay canına, epey etkilendi sanırım benden, baksana ne kadar gerilere gitmiş, bakmış, incelemiş”. Oysa ki gerçek şu ; o anda beni daha doğru analiz edebilmek için veri topluyor. Zevklerim, tarzım, hayallerim vs hepsini öğrenebilmek için avını inceliyor müthiş bir titizlikle. Çok acı, çok üzücü fakat gerçek bu.

Hafta sonu bir aile ziyareti için Ankara’ya gidiyorum. Dönüşünde bende kal diyor. Peki.

Cumartesi gecesi yine uzun uzun telefonda konuşuyoruz. Pazar dönüyorum. İstanbul’a yaklaşınca arıyorum, cevap vermiyor. Sadece kısacık bir mesaj atıyorum, yine ses yok. Ben şok!

Sonra bir bakıyorum online oluyor ama mesajımı okumuyor. Instagram’da birilerinin fotoğraflarını beğeniyor falan. Oooo diyorum içimden, burada bir problem var. Belliydi zaten vs. Dur bakalım diyorum çıkar kokusu.

Durmaksızın benimle vakit geçirdiği için yeni biri ile tanışmış olma olasılığı yok. E ne oldu o zaman? Kesin eski sevgilisine döndü? Yok o da olamaz. Kız için neler neler söylemişti bana. Kıskançmış, kafası gider gelirmiş, çok öfkeli bir kızmış, mutsuz bir ilişkiymiş vs vs. Yapmaz herhalde. Dur bakalım.

Ve hop, bir bakıyorum kızın Instagram’ına, (Allah dürtüyor, hiç de merak edip bakmamıştım açıkçası. Aylar evvel ayrıldık deyince..) Kıza çiçekler gelmiş. Kadın hisseder. Şıp diye hissediyorum.

Bu sırada beni arıyor birkaç kere, açmıyorum.

Mesajlar atıyor “konuşmamız lazım” diye cevap vermiyorum.

Sonra bir gece açıyorum telefonu. Yine sarhoş. Kendi itiraf etmiyor, edemez. Ben konuşturuyorum. Doğru soruları soruyorum ve voila, itiraf geliyor. OK diyorum, yapacak bir şey yok. Rebound olduk. Olur öyle arada. Aynen devam yolumuza.

Allahtan yaza denk geliyor o dönem. Arkadaşlarımla, ailemle harika tatiller yapıyorum. Arada flörtlerim oluyor falan. Bir yandan iş güç kovalıyorum. Her ne kadar aklımın bir köşesinde o varsa da, hayatıma devam edebiliyorum.

Geceleri Instagram seansları başlıyor. Paylaştığım fotoğrafları mütemadiyen beğeniyor. Saati var, gece genelde. Sanıyorum alkol sonrası.

Sonra bir bakıyorum tatile gitmişler, Bodrum’a. Şaka gibi, benim yazın hayatımın çoğu Bodrum’da geçiyor, başka yer mi kalmadı. Ama kötü yerlerdeler, Türkbükü falan. E hani o elegan adam? Nerede? Olanı biteni uzaktan şaşkınlıkla izlemeye devam ediyorum. Bir yandan kız arkadaşıyla tatilde, bir yandan aklı bende gibi. Neler oluyor? Ne yapmaya çalışıyor? “Benefit of the doubt” En sevdikleri taktiklerden biri. Zehri kanına verdi bir miktar, ve sonra geri çekildi. Seni şüpheler ve çelişkiler ile baş başa bırakıyor,  debelen dur J

Böyle geçen 5-6 haftalık sürenin ardından benimle irtibata geçiyor. Yine.

Sallamıyorum. Israr ediyor. Görüşmek istiyor.

Görüşüyorum. Yok diyorum olmaz, senin henüz zihnen bitiremediğin bir ilişkin var, doğru zaman değil.

Ne ısrar, ne çaba, inanılmaz.

İstanbul’un epey uzak bir lokasyonunda projem var. 10 gün kadar orada kalıyorum. Bunu biliyor. Çağırıyorum. Çat, arabayla atlayıp oraya geliyor. Benim kaldığım otelde oda tutuyor. Şaraplarını almış gelmiş. Israr, etkileme, çaba had saffada.

Evinden çıkacak da, araba kullanacak trafiğe girecek de gelecek. Şimdi düşünüyorum, hayatta yapmaz. Ama o zamanlarda yapıyor işte..

Ya da başka bir adamla date'im var. Adamın evinden resmen son dakika kaçıp onu arıyorum.  Mumları falan yakmıştı en son evde, o seviye yani. Aklımda, zihnimde ya. Odaklanamıyorum. Ben de arıyorum yani elimde değil. 

Neyse bir şekilde ikna ediyor, ikna oluyorum. Bu kadar ilgi alakaya kayıtsız kalamıyorum. Demek ki istiyor diyorum. Ve kabul ediyorum sevgili olmayı.

Yemekler, sonra kısa bir süre sonrasında bir tatil. Bozburun. Rüya gibi. Aslında yanımda, ama yanımda değil gibi bazen. Odadan ya o önce çıkıyor ya da ben mesela. Tam anlamıyla bir paylaşım var diyemem. Ama diyorum ki “zamana ihtiyacı var, olabilir, normal” ve tadını çıkarmaya çalışıyorum.

Bu arada, kaldığımız otelin en üst katındaki penthouse bize ayrılmış durumda. Kocaman bir teras, efsane manzara. Adamı tanıyorum, gelirini az çok tahmin edebiliyorum. Biz balayında falan değiliz, neden en güzel oda? Sürekli bir “en iyi” peşinde gezme merakı? Tamam ben de severim iyi yerde yemeyi, eğlenmeyi. Ama sürekli bunun peşinde de koşmam yani. Ben de arkadaşlarımla güzel yerlere giderim, güzel tatiller yaparım ama burada farklı bir durum var.

Şöyle diyeyim, aylık kazancının 1/3’ünü o konaklamaya harcadı. Ne saçma! Söyledim de yani hep söylerdim. Buna gerek yok vs. Ya da ilerleyen zamanlarda “gel evde yiyelim bu akşam” derdim falan. Elimde değil, adam fütursuzca harcıyor ve gerek yok. İlk zamanlar kızardı “bu benim param” derdi, sonradan esnemeye başladı aslında. Daha ortak karar almaya yanaşır kıvama gelmişti açıkçası, izin verirdi. Bu para mevzusunu farklı bir başlıkta ele almak isterim.

Yani özetle, bu aşama kendini bulutların üzerinde hissedeceğin müthiş romantik bir aşama. Ve ilişkinin devamı, sadece bu aşamayı yeniden yaşayabilmek için çabaladığın bir bağımlılık süreci. Ötesi yok.

2)      Değersizleştirme / Ama neden mükemmel değilsin sen?  

Ta taaam şimdi esas hikaye başlıyor.

Her gün arayan, “sen her zaman benim önceliğimsin” diyen, “hayatın bana verdiği en güzel hediyesin” diyen adam, yavaş yavaş sessizleşmeye ve kendini çekmeye başlıyor.

Aramaların sıklığı azalıyor, mesajlar kısalıyor.

Normalleşme sürecinin dışında bir durum, bir şeyler farklı biraz. Hissediyorsun.

Konuşuyorsun, üste çıkıyor. Hatta öyle bir çeviriyor ki sözlerini, bu durumu sorguladığın için kendini suçlu hissetmeye başlıyorsun.

İki adım ileri atıyorsa, bir adım geri gidiyor. Ama o ileri adımları öyle güzel atıyor ki, “tamam ya, sorun yok, ben kendi kendime kurgulamışım” diyorsun. Çünkü gayet iyi biliyoruz ki kadınlar kurgulamaya ve senaryo üretmeye müsait yaratıklardır..

Böyle böyle geçiyor zaman. Yavaş yavaş ezmeler başlıyor. Ama katiyen direk değil, asla. Sinsi sinsi, çaktırmadan, hiç farkettirmeden. Bedensel özelliklerinle ilgili garip geri bildirimler veriyor mesela. Kendine hiç bakmadan. Ulan bulmuşsun benim gibi birini, pardon da, bir kendine bak önce diyorsun. Ben diyordum yani. Sonra işimle ilgili tuhaf ezmeler.

Onunla ilişkiye başladığım andan şu ana kadar işimle ilgili kendimce güzel başarılarım oldu. Bu süre zarfında bir çok zafer elde ettim. Bunların hiç biri ile ilgilenmedi. Hiç. Bana imzaları atmam için pahalı bir kalem satın alan adam, günlük hayatımla ilgilenmemeye başladı.

Bilmem nereye görüşmeye gittim şöyle geçti diyorum, “hahaha makarnacı mı olucan” gibi bir yorum. (Ünlü bir İtalyan zincirdi gittiğim yer)

Manyak manyak yorumlar. Tabi bütün bunlar yaşanırken çıkışlarım oluyor, böyle yazıyorum ama, sürekli silik vaziyette susan ve sinen bir tip asla değilim. Sürekli geri bildirim veriyorum ve çoğu zaman “Latife ediyorum, aşk olsun” benzeri cümlelerle karşılaşıyorum. Sonradan yaptığım araştırmalarda “Just kiding” in bu tipler tarafından sıklıkla kullanılan bir cevap olduğunu öğreniyorum. Of o araştırmaları yaptığım dönemde yaşadığım içsel yolculuğu anlatmam mümkün değil zaten..

Ve yine öğreniyorum ki, amacı bana kendimi değersiz hissettirip bundan beslenmek. Çok kaba tabirle “Ben senden daha iyiyim. Sen zavallı bir insancıksın. Kendini kötü hisset ki, ben de ne kadar iyi olduğumu hatırlayayım”. Çok kötümser bir cümle biliyorum. Özellikle benim pembe dünyam için bunu kabullenmek çok zor oldu. Fakat gerçek bu.

Bu süre geçerken telefonuyla fazla haşır neşir olması dikkatini çekiyor. Gece vakti insanlarla mesajlaşıyor, çoğunlukla kadınlar. Soruyorum, “arkadaşım” diyor. E hiç buluşmadın kaç aydır, nasıl arkadaş? Benim de var erkek arkadaşlarım ama hayatımın içindeler, görüşüyoruz eğleniyoruz vs. Sende o da yok, nasıl arkadaş? Zaten doğru dürüst “arkadaş” ilişkisi yok. Ne arkadaşı?

Ve tiplerine bakıyorum, yani Allah affetsin, çoğu leş. Kötüler yani. Şu an fark ediyorum ki, o boncuk dağıtmalar, o sanal flörtler için seçtiği kimselerin aslında çok daha pırıltılı ve kendine yakışır insanlar olması gerekmiyor. Onunla ilgilenmeleri ve onu beğenmeleri yeterli. Sadece bu.

Mesela Dubai’de yaşayan bir “arkadaşı” var. Sürekli mesajlaşıyorlar ama sürekli. Gözleri birbirinden ayrık, baya çirkin bir kadın. 15 senelik arkadaşım diyor ama bir gariplik var, hissediyorsun.

Son haftalarda bu kadınla olan iletişimi Telegram isimli gizli bir mesajlaşma uygulamasına geçti. Kadın istemiş. Kadın evli ve 2 çocuğu var bu arada. Sabah akşam mesajlaşma halindeler. Bir tür karşılıklı zihinsel mastürbasyon yaptıklarını düşünüyorum. Sanki aralarında gizli bir dünya var, kadın da kocası tarafından öğrenilsin istemiyor vs. Ortak bir paydada buluşmuşlar, ama içerik kesinlikle pis. Çok eminim. Yani insanın aklı alır mı, non stop her gün mesajlaşacaksın bir arkadaşınla, karşı cinsten biriyle, bir tuhaf.

Neyse, geçti gitti çok şükür.

Diyeceğim o ki, bu değersizleştirme dönemi onun için de bir tür hayal kırıklığı aslında.

Çünkü o her zaman idealin, mükemmelin peşinde. Kendi içindeki boşluğu ve hiçlik duygusunu bastırabilecek, tatmin edecek bir kadın arayışında.

İdealize etme döneminde benle yemek yedikten sonra arkadaşlarının yanına gidip “hayatımın kadınıyla yemek yedim” demiş, çok da yalancılık yok bu işte aslında. O anda öyle hissediyor. Seni alıyor, göklere çıkarıyor.

Ne zaman ki normal bir insan olduğunu fak ediyor, sinirleniyor “Neden mükemmel değilsin sen? Neden kusursuz değilsin?” der gibi.

Oysa sen hep aynı kadınsın. Hiç değişmedin.

Değişen şey onun algısı.

45 sene boyunca çeşitli kadınlarla aynı hikayeyi yeni baştan yaşayan ve her seferinde bu tatmini bulamayan bir adamın hala aynı şeyi yapmaya devam etmesi?

Sorunun kendinde olduğunu görmemesi?

Bu döngüye kendini bile isteye hapsetmesi?

Salaklık tabi, ama unutmayalım, o hasta.. Has-ta!

3)      Terk etme, ayrılma / Sen şimdi git, ben yenisini buldum. Ama tamamen gitme, kal kenarda

Ne olur ne olmaz, kenarda köşede dur. Kontrolüm altında olduğunu bileyim. Her ihtiyacım olduğunda dönebileyim.

En sevdiği şarkılardan birinde şöyle bir söz vardı “For every woman you will leave an open door”. Şarkının en çok bu kısmını severdi. Bir de “Oh no, she’s gone back wherever she came from. You watch her go, your reaction’s far too slow”.

Yani her zaman biliyordu kim olduğunu. Bilerek bunu başka insanlara yaptığı için onun kötü kalpli biri olduğuna inanıyorum artık.

Terk etme dönemi şöyle ; tamamen sebepsizce ayrılabilir senden bir anda. Bir anda. Bir gecede. Benden de ayrıldı bir 3-4 defa. Kendince. Ama hiç ayrılmadık, bırakmadım hiç, doğruya doğru.

İlk ikisinde, gece vakti evine gidip “sorun nedir” dediğimi hatırlıyorum.

Beni karşısında görünce “bunu hiç kimse yapmamıştı bunca zaman, iyi ki varsın, gel-git lerim olduğunu biliyorum, üzgünüm” demişti.

Yani diyordu ki, “Aslında beslenebileceğim yeni bir kaynak bulmuştum, ve senin sorumluluğun fazla gelmişti o anda, yönetemezdim her şeyi bir arada. Bu yüzden git dedim. Ama sen beni şimdi öyle bir besliyorsun ki, gitmeme çok da gerek kalmadı aslında. İyi ki varsın. Hep besle beni, hiç bırakma”

Başka kadınlarla yemek yiyecek, ilgilenecek çok da vakti olmamıştı bana göre.

Bir de şu var, ana yemek her zaman ışıltılı olmalı. Daha iyisini bulana kadar, denemeye devam. Olay buydu hep.

Sonuçta ben de zamanında onun gözünde “daha iyi” kriterlere sahip ve taze bir kaynak olduğum için tercih edilmiştim. Elbette ki aynısı benim de başıma gelecekti.

Son haftamızı anlatayım. Bağlanma problemlerimiz olduğunu fark etmiştim. Bir terapistle görüşüyorduk bir süredir. Birebir gittiği de oldu bir seans.

Şu terapist olayını anlatayım. Beni geri kazanmak için çabaladığı dönemlerden birinde (gideceğimi hissettiğinde) tabi ki de tipik olarak bana istediğim bir şey vermesi gerekliydi. Bu başka kadınlar için evlilik teklifi, ya da hediyeler olabilir. Bende bunların işe yaramayacağını biliyordu, bu yüzden bu teklifle geldi “Ben seni kaybetmek istemiyorum. Ama görünen o ki beceremiyorum da. Destek alalım, terapiste gidelim”. Bu teklif ondan geldi, şaka gibi değil mi?

Araştırdım. En iyisini buldum. Dedi ki “ben ona gitmem”. Nereden tanıdığını sordum, eski eşi ile boşanma aşamasında birkaç ay o isimden destek almışlar. (Evet bir sene civarı süren bir evlilik geçmişi var – nefretle andığı. Kim bilir o kız neler yaşadı. Bu adamla evlenmeyi düşünmek, evlenmek? Tanrım..)

Sonra o işinde en iyi olan terapisti aradım, durumu izah ettim. Bana iki isim önerdi güvendiği. İkisini de ona yolladım ve seçmesini istedim. Araştırdı ve seçti. Randevumuzu aldık, gittik. Sonra birebir seanslar vs derken, bir anda gitmeyi bıraktı J

Bana dedi ki “O adam bana yardımcı olamaz, sırf seni mutlu etmek için bunu önerdim ben”

Baya itiraf yani. Mutlu etmek değil amacı tabi, gitmeyeyim diye.

“Bana yardımcı olamaz” derken kendi rahatsızlığının bilincinde olduğunu tahmin ediyorum. Sonradan sorduğumda kıvırdı. Seans bitmeye yakın ‘haydi biraz hızlanalım’ demiş terapist, o da buna bozulmuş.

Haklı olabilir, ama yeterli değil. Kendi ile uğraşmak isteyen biri, benim desteğime ihtiyaç duymaksızın kendi için araştırmalara girer, tedavisini olurdu. O bunu hiç istemedi. Öyle mutlu ki aslında böyle olmaktan. Kendi paralel evreninin kralı. Ve gerçek dünyayla uyum sağlayamadıkça hayal kırıklıkları yaşamaya devam ediyor. Ve yaşlanıyor. Ve hastalanması an meselesi. Ve ölecek bir gün. Ve ölüyor aslında ve farkında bile değil..

Neyse, terapistimizin de geri bildirimleri sayesinde, onun ne olduğunu kafamda oturtmam daha kolay oldu. Son birebir seansımızda adam bana “Uğraşma, bırak, akıllı bir kızsın, her şey ortada” dedi.

Bunları onunla paylaştım. Güzel güzel anlattım. Bak senin başına böyle şeyler gelmiş, sen böyleymişsin. Bende de bu bu var. Belli ki ikimizde de bir şeyler var. Bu yüzden çekmişiz birbirimizi mıknatıs gibi (Çekim yasasına inanır mısınız? Ben inanırım. Bir araya gelmemiz asla tesadüf değildi. Kişilik olarak kusursuz çiftiz aslında. Özellikle onun açısında. Bir narsist ve bir empat. Efsane çift. Daha iyisi yok onun için. Tüm literatür böyle söylüyor.) Gel savaşalım. Güzel bir gelecek mümkün. Ben senin yaşına geldiğimde senin gibi olmak istemiyorum. Ben kendi adıma ne gerekirse yapacağım, üzerine gideceğim. Gel sen de yanımda ol, beraber yol alalım.

O akşam ona “Issız Adam” filmini izlettim. Evdeyiz. Önce tepkiliydi, neden bunu izlediğimize anlam veremedi. Son sahnede, adamın ne kadar yalnız kaldığını gördüğünde, birden ağlamaya başladı. Ama ne ağlamak. 45 yaşında adam kucağımda. İçli içli, titreyerek ağlıyor. Sarhoşuz da. Gerçekti o. Korktu.

Bana yakın olduğu için ağlamıyordu kucağımda. O ağlayışta da yine sadece kendisi vardı.

“Ben böyle bir adam değilim, böyle biri olmak istemiyorum. Gitme. Bırakma beni. Gel tamamen yerleş bu eve, beraber yaşayalım” dedi.

Sanıyorum 20 dakika kadar titreyerek ağladı. İnanılmazdı. Ben bitik tabi, ben de ağlıyorum. Sonun başladığını gayet iyi biliyorum. Kapılıp gidemiyorum. Ama çok da üzülüyorum. Biraz inansam, biraz potansiyel görsem yine dost kalır destek olurdum ama imkanı yok. O asla değişemeyecek.

Tam ben bunları yaşarken, kendi kendime, kendi durumumu çözmeye çalışırken, anneme öfke beslediğimi fark ettim. Evime gitmek istemedim. Annemi görmek istemedim. Dedim ki, “birkaç hafta ver bana, burada kalmak istiyorum”. Bağımlılık da var tabi. O eve dair her şey güzel ve güvenli geliyor. En güvensiz olduğum durumun içinde kendimi güvende hissediyorum, ne saçma. Şimdi üzerinden 2 hafta geçmişken bile görmek daha net. Baya kötü bir durum.

Kendi evim daha güzel, daha konforlu, daha lüks. Buna rağmen o evi istiyorum. Deterjan kokusu, onun giyilmiş tişörtlerini giymek gibi saçma davranışlar içindeyim.  O yatakta acayip rahat uyuyorum. Ne tuhaf.

En son hafta sonumuzda bana dedi ki iş için Almanya’ya gidiyorum. Ev senin. OK dedim. İşimi hallettim akşam eve döndüm.

Not yazmış masaya “Harika bir haftasonu geçir, digiturk’u çalıştırmak için şu tuşa basman yeterli” vs şirinlikler. Masaya da 4 paket sigaramdan almış bırakmış.

Normalde “Ay canım” dersin. Diyemiyorum. Bir şey var belli, bir vicdan temizleme, ya da elde tutma çabası. Çok üstüne gitmedim, zaten kendimle uğraşıyorum.

Cuma gecesini evde geçirdim. Cumartesi gecesini sabah 3’e kadar partileyerek geçirdim.

Pazar oldu, bir döndü, surat pancar. Yanmış güneşten. Hissetmiştim zaten bir bit yeniği olduğunu, ama diyorum ya üstüne gitmemiştim. (Cuma gecesi sabah 5’te bir anda nefes nefese uyanıp ona ‘nerdesin sen’ diye mesaj atmıştım mesela. Kadın hep hisseder..)

Bu satırları yazarken baya içim sıkılıyor çünkü ilişki boyunca en güçsüz ve en zavallı olduğum anlar aslında. Kendimle ilgili müthiş bir gerçekliği ilk defa fark etmişim (ikili ilişkimdeki sıkıntının annem kökenli olduğunu) ve öyle günler geçiriyorum ki.. Ve o kadar yanımda yok ki..

Arkadaşı B ile Alaçatı’ya gitmiş. Şaşırdık mı? Hayır. Kaçtı.

Narsistik kişilik bozukluğu olan insanların, kurbanlarını en zayıf anlarında terk etmeye meyilli olduklarını biliyor muydunuz? Hep böyleymiş. Canavar işte bir tür.

Senin ona ihtiyaç duyduğunu biliyor ve bilerek yanında olmuyor. Sorunlarının olması onun gözünde bir zayıflık. O anda senden alabileceği hiçbir besin yok. O zaman seninle olmasının manası da yok. Mantık bu. Acımasız ve vicdansızca.

Elbette kıyametleri kopardım. Söylediklerimin haddi hesabı yok. Narsistik yara açacak kadar derin eleştiriler. Sonra gittik rakı içtik (eve gitmek istemiyorum inat ve ısrarla, ne tuhaf bir durum?)

Arnavutköy’de lüks bir balıkçı. Biraz derinine indim yine. Koskoca adam balıkçıda yine ağlamaya başladı bam teline bastığımda. Dedi ki “Beni çok iyi tanıyorsun, senden nefret ediyorum”. Kalktım yanına gittim. Sarıldım. Daha şiddetli ağlamaya başladı “Senden nefret ediyorum, seni çok seviyorum” dedi.

Hastalıklı durumun seviyesinde son nokta!

Ben zaten bitişi başlatmıştım son 1 aydır. Biliyordum. Analizlerimi sürdürüyordum. O evde kalmaya devam ederek aslında vedalaşıyordum. Çok garip bir psikoloji. Keşke işi bilen biri daha doğru analiz edebilse beni.

Neyse sonuç olarak, kendine bağımlı, onu 1 seneye yakındır müthiş seviyede (belki senelerdir kimsenin yapmadığı kadar) besleyen, ona bağımlı ve pırıltılı kadın, ertesi gün ondan tiksinerek, eşyalarını topladı ve evine döndü.

Birkaç para eşyam hala var evde.

Anahtarı da bende duruyor.

Fakat şu an müthiş bir sessizlik hakim (Silent Treatment)

Çünkü; birkaç gün sonra doğum günüm geldi. Doğum günleri narsistlerin sevmediği günler. Çünkü o gün ‘senin’ günün. Sadece sen olacaksın. Muhakkak yanında olmazlar o günlerde. Ama birkaç gün sonra pop-up hediyeler veya telafi planları ile dönebilirler. Hediye de muhakkak onun da işine gelecek bir şey olabilir. Mesela eski kız arkadaşına kızın doğum gününden uzuuuun bir süre sonra bir müzikal bileti satın alıp gönderiyor ve diyor ki “bilet iki kişilik, istediğin kişiyle gidebilirsin”. E tabi ki beraber gidiyorlar. Manipülasyonun dibi!

Gece 12'de doğum günümü kutladı. Cevap vermedim. Sabah teşekkür ettim. 

Öğleden sonra "programın var mı? Çıkarayım mı seni?" Dedi. İstemedim. Gerçekten istemedim.. 

Neyse, şu an bana korkunç öfkeli. Çünkü ana besin kaynağını kestim. Çünkü depresyonda değilim, eğleniyorum ve geziyorum. Buna dayanamıyor. Senaryoya göre çok kötü durumda olmalıyım ve bundan da beslenmeli. Yok sayıyorum. Sanki hiç yaşamamış gibi davranıyorum, deliriyor. Elbette ki başkalarıyla görüşüyor. Yoksa o ev üstüne üstüne gelir. Yoksa içindeki boşluk onu yer bitirir. İnsana ihtiyacı var, kana ihtiyacı var. Alamadığı anda intihara kadar gidebilir yaşadıkları, öyle derin bir hiçlik hissi.

Ama şu an aldığı besin onu yeterince beslemiyor. Hatta birkaç hafta sonra, diğer kadının ya da kadınların zayıflıklarını fark edecek ve geri gelecek. Narsistler her zaman geri gelir, her zaman! Hiç şaşmaz. Onun hayatından çıkan kadınlara seneler sonra LinkedIn üzerinden ulaşıp “Nasılsın? Umarım iyisindir” benzeri mesajlar attığını gördüm Ipad’inde. Aynı gün iki farklı kadına falan mesela. Bu şu demek “Besinsiz kaldım, bir bakayım hala oralarda mısın?”

Sosyal medya da ayrı bir olay. İlişki boyunca bana sürekli “Fotoğrafımızı paylaş, koy” deyip dururdu. Sürekli ama. 6 ay paylaşmadım hiçbir şey, emin olamadım, hep garipti. Sonra paylaşmaya başladım. Bundan gurur duyardı. Kimler like’lamış tek tek inceler analiz eder falan, ergen genç kız gibi takipleri var sosyal medyada.

O da bizim bir fotoğrafımızı paylaştı, inanılır gibi değil di mi? Onu 4 senedir tanır, takip ederim. Gerçekten hiçbir kadınla fotoğrafını görmemiştim. Şarap kadeh’lerine tag’lemeler falan görmüştüm ama baya sarılmalı fotoğraflarımızı koydu. Bu şu demekti “Sen benim sosyal statümü yükseltiyorsun”

Ne iğrenç di mi.

Şu an hala duruyor fotoğraflarımız.

Ben sildim. Biraz tiksindim açıkçası onun gerçek yüzünü görünce. İstemedim.

Yani aşk hayatının ayrılık aşaması böyle bir şey. Senaryosuna göre önce benden daha iyi birini bulacak, sonra beni çıkartacaktı hayatından. Ama öyle olmadı. Ve sonrasında narsistik öfke ile karşılık verdi. Ve deliriyor.