Korkuları

1-      Terk Edilmek ya da Reddedilmek

Şimdi, narsistik canavarımız aslında müthiş bir bilinç boşluğu içinde. Hayatta var olabilmesinin tek kaynağı biz insanlar. Bu kaynağı bir anda narsisttten çekip aldığımızda, müthiş bir boşluk içine düşüyorlar. Sürekli kadınları yedeklemeleri tam da bu yüzden aslında. Normal bir insan, ayrılık sonrası yalnızlık hissi yaşayabilir, fakat onlarda bu sekiz kat daha etkili, daha şiddetli yaşanıyor. Bütün varlığı tehdit altına giriyor. Dolayısı ile, o planını henüz yapmamışken onu terk etmek, müthiş bir boşluk ve huzursuzluk yaşamasına sebep oluyor.

Bunu bizzat şu an yaşatıyorum ona. Elbette ki boş durmuyor, elbette ki şu an bambaşka birini tavlamakla meşgul. Fakat bu ona yetmiyor, biliyorum. Çünkü downgrade olmak istemeyecektir. Daha pırıltılı bir besin kaynağı bulması da zaman alacak. Bu sebeple şu an sadece anlık tatminler yaşamaya gayret ediyor. Evde sabahları uyandığı zaman hissettiği boşluğu düşünemiyorum bile.

Reddedilmek de aynı etkiyi yaratıyor. Mesela, ona mesajlar atsan, telefonda hakaretler etsen bu da onu besleyecek. “Hayranlığını alamıyorsam, en azından öfkesinden besleneyim” durumu. Çünkü o öfke bile ona aslında ne kadar önemli biri olduğunu hatırlatacak. “Öyle mükemmelim ki, beni hiçbir kadın unutamıyor işte”. Tam da bu yüzden, onu yok saymak, ona verilebilecek en büyük zarar aslında. Hele ki bir de mutluysan, iyi vakit geçiriyorsan, iyice ayvayı yiyor.

Bana sık sık şöyle derdi “Benden sonra asla kimseyle mutlu olamayacaksın, benim gibi birini bulamayacaksın”. En son gecemizde dedim ki “Valla bak doğru söylüyorsun, bir daha senin gibi biriyle karşılaşmam mümkün değil. En kötüsü sensin”. Sinir olmuştu. Baya baya her kadının ondan sonra asla toparlayamadığına inanıyordu. Oysa görüyorum, millet evlenmiş, ilişkisi var falan. O öyle görmüyor. Hala akıllarının onda olduğunu sanıyor. Durumun zavallılığı?

2) Kontrolünü Kaybetmek

Senin üzerinde artık bir kontrolü olmadığını anladığında, sana ‘sahip’ olamadığını fark ettiğinde çok sinirleniyor. Çünkü kontrol edememek demek, aslında o kadar da muhteşem bir şey olmamak demek. Bununla yüzleşmesi en büyük korkusu. Bu yüzden hemen yeni kaynaklara saldırıp onaylanması ve hayran olunması gerekli.

Ayrılık sonrasında sessizce onu beklemek, aslında hala bir ümidin olduğunu hissettirmek, onsuz hayatına devam etmemek, sosyal medyada inaktif olmak vs hep onu besleyen şeyler. Çünkü derinlerde, hala acı çektiğini ve çaresizce ona ihtiyaç duyduğunu bilmek istiyor.

Gerçek bu değil. Kendimi toparlamam onun tahmin ettiğinden daha kısa sürdü. Tamam, travmatik bir durum yaşadığımı ve atlatmamın zaman alacağını biliyorum ama hayatı yaşamaktan da geri kalmıyorum. Bunu görmek onu çıldırtıyor.

Bu durumda vereceği iki tepki var ; Kaç ya da savaş. Sessiz işkence ile (silent treatment) kendince bana haddimi bildirip kaçabilir ya da savaşabilir. Savaştı o. Bir günde 3 fotoğraf paylaştı Instagram hesabında “Bak ne kadar da eğleniyorum” der gibi. Ve o fotoğrafları gördüğümde sessizce gülümsedim. Kontrolünü kaybetti ve son derece tepkisel davrandı. Gerçekten potansiyeli yüksek biri ile olsaydı ve gerçekten iyi vakit geçirseydi bunu sessizce yapardı. Çok acı çektiğini gördüm. İçimin yağları birazcık eridi evet. Bir yandan acıyorum, ama bir yandan da bunu yaşadığını görmek beni rahatlatıyor.

3) Yaşlanmak

Yaşlanıyor. 45 yaşında. Öyle sağlıksız bir hayatı var ki (yoğun miktarda alkol, kötü beslenme, gece yemekleri, sıfır spor ve cinsel takviye ilaçları) o vücudun maksimum birkaç senelik dayanma gücü kalmış. Banyosundaki bütün o kremler yaşlanmaktan korkma ve mümkün olduğunca erteleme sebebiydi, öz saygı falan değil. Yazları gömlek giyerdi, göbeğinin şişkinliğinden düğmelerin arası boşluklu. Ya da kulübe giderdik, öyle sarhoş olurdu ki, sessizce kendi kendine burnunu falan karıştırırdı. Elimde öyle kayıp olduğu anlara ait birkaç video var, sabahları gösterirdim, görmek istemezdi. Kendinden öyle nefret ediyor ki, evinde geçmişine ait bir anı, bir fotoğraf bile yok zaten. Sevmiyor kayıt tutmayı.

4) Dalga Geçilmesi & Saygısızlık

Çok da sağlam bir espri anlayışı yoktu. Komiklikler şakalar yaptığını hatırlamam pek. Onunla ilgili yapılabilecek en ufak bir espriyi bile hemen eleştiri olarak algılardı. Eleştirilmeye ASLA tahammülü yok, asla. Hatta paranoyak vaziyette bunları düşünüyor diyebilirim.

Onunla ilgili yaşadığım negatif durumları arkadaşlarımla paylaşmamdan müthiş rahatsızlık duyardı. Kimse onu kötü bilmesin isterdi. Yalnız kaldığında bunları kurduğunu ve insanların onun hakkında neler düşündüğü ile ilgili negatif kurgularda bulunduğunu biliyorum.

Bu yüzden onunla dalga geçilmesi ve ona saygısız davranılması en büyük korkularından biri. Ve ne hikmetse, yaşadığı her hikayenin sonu hep böyle bitiyor.

5) İfşa Edilmek!

Şu an onun için müthiş bir tehdidim ben. Çünkü çok şey biliyorum. Beni susturmak ve durdurmak için yapamayacağı şey yok.

Eski sevgilileri ve eski eşi hakkında sürekli kötü konuşurdu. Sürekli ama. Hep o haklı, bütün kadınlar haksız. Ben de dinlerdim ama dinlerken kadınları savunurdum açıkçası. O buna da sinir olurdu.

En son kız arkadaşından neden ayrıldığını sordum. Bana dedi ki “Resepsiyona bir şey söylemesini istedim, söylemedi. Bu bardağı taşıran son damla oldu” duruma bakar mısın? Kızı nasıl kontrol etmeye çalışmış ve nasıl saçma sapan bir sebeple ilişkiyi bitirmiş? E ne de olsa yedekte ben vardım, çok sorun değildi. Ben bu hikayede hep kızı savunurdum ve bu duruma sinir oluyordu. Biraz da beni içine çektiği durumdan dolayı vicdan azabı çekiyordum. Hiç bilmeden, hiç farkında değilken sanki iki kişinin arasına girmişim gibi bir durum yarattı. Sorumluluğu hiç kabul etmedi. Benle beraberken bir akşam kızla yemek yedi mesela, tam o sırada tesadüfen ben aramışım. Kız sormuş “Bu kim?” diye, diyememiş yeni sevgilim diye. Demiş ki “senden ayrıyken birlikte olduğum kişi”. E sen bu kadınla aynı evde yaşıyorsun geri zekalı! Öyle de korkak işte. Neyse.

İfşa edilmek, gerçek yüzünün insanlar tarafından bilinmesi en büyük korkusu. Müthiş bir titizlikle ondan uzak olan insanlara karşı yarattığı saygın, kaliteli, efendi imaj yerle bir olursa yaşayamaz. Bununla besleniyor sadece.

Ortak çevremiz hayli fazla. Bu sebeple şu an sosyal medyada yapacağım en ufak bir hamle onu bitirir.

Hatta bu blog’u tanıdığı kişilerle paylaşsam falan delirir. Ama ne yapar? Bunu bildiği için, benden önce davranıp karalama kampanyasına başlayacaktır muhtemelen. Tıpkı bana diğer kadınlar hakkında söylediği şeyler gibi, benim için de birilerine başka şeyler anlatacaktır.

Ben o 30 senelik arkadaşı ve eşi ile yemek yediğimde onlara da söylemiştim. “Ben geçiciyim. Bir gün bitecek, başka bir kadını tanıştıracak sizinle. Bu hikaye hiç bitmeyecek. Ve inanın, o zaman da benim için kötü şeyler söyleyecek, buna hazırlıklı olun” demiştim.

Böyle bir kötülük yapabilir miyim? Teknik olarak evet. Hikayelerim, fotoğraflar, videolar, mesajlar ve iletişim kabiliyetimle, inandırıcılığımla, kendi kitlem üzerindeki gerçek güvenimle bunu yapabilirim.

Yapar mıyım peki? Hayır. Çünkü Karma var. Çünkü bu bir kötülük. Dönüp dolaşıp beni bulmasını istemem. O zaten böyle bir insan olarak yaşadığı için yeterince ceza çekiyor, bir de ben vurmam. Bu blog’un anonim olması ve onun yakınındaki hiç kimse ile paylaşmayacak olmam da bu yüzden.